ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΖΗΛΕΨΕ, Β. ΜΑΣΤΟΡΗ, της μαθήτριας Κικής Νικολάου

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα.

Η Βούλα Μάστορη γεννήθηκε στο Αγρίνιο. Τα παιδικά της χρόνια τα έζησε στην Άμφισσα και από τα δεκατρία της ζει στην Αθήνα. Με την Παιδική Λογοτεχνία άρχισε να ασχολείται το 1974. Έχει βραβευτεί από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά, τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, το Υπουργείο Πολιτισμού και έχει τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας 2005 και με αναγραφή στο Διεθνή Τιμητικό Πίνακα IBBY.

Περίληψη

    Το βιβλίο που διάβασα, μας το διηγείται η Χριστίνα, η οποία είναι ένα αληθινό πρόσωπο και όχι μια φανταστική ηρωίδα.  Η Χριστίνα είχε έναν αδελφό, τον Χαράλαμπο ή όπως το λέει αυτή, Άμπο. Αυτός ήταν οκτώ και εκείνη τεσσάρων. Καθώς είχαν κλείσει τα σχολεία, θα πήγαιναν για διακοπές στη Ρόδο. Ένα βράδυ που κοιμόντουσαν όλοι, η Χριστίνα είδε ξανά έναν εφιάλτη. Άκουσε μια φωνή να την φωνάζει από το σαλόνι και, όταν πήγε, είδε μια κάσα φέρετρου πάνω στο πιάνο με μια γριά μέσα, η οποία με ένα παγωμένο βλέμμα άνοιξε τα μάτια της και έκανε προσπάθειες να την πιάσει. Τότε η Χριστίνα ξύπνησε και πήγε στο κρεβάτι του Χαράλαμπου. Ενώ όμως προσπάθησε να τον ξυπνήσει, αυτός δεν ξυπνούσε. Φώναξε τη μαμά της και  πήγαν τον Χαράλαμπο στο νοσοκομείο, όπου τους είπαν ότι απεβίωσε.

    Η Χριστίνα πήγε να μείνει για λίγο στην γιαγιά της και μετά από πολλά παρακάλια στον Θεό να της φέρει πίσω τον Άμπο της,  κατάλαβε πως δεν ήταν σωστό και ζήτησε έναν άλλο αδερφό. Πράγματι, το νέο παιδάκι που γεννήθηκε το ονόμασαν και αυτό Χαράλαμπο, μόνο που αυτός είχε ένα πρόβλημα κινητικότητας. Ο πατέρας του, για να του δώσει ελπίδες και ό,τι παραπάνω μπορούσε, του είχε ζωγραφίσει ένα ποτάμι που από τη μια ήταν τα παιδιά με αναπηρία και από την άλλη παιδιά που περπατούσαν κανονικά, και του έλεγε συνεχώς πως σε λίγο θα μπορέσει να το περάσει. Οι γιατροί είχαν πει πως δεν θα μπορούσε να περπατήσει. Τελικά μετά από πολλά ταξίδια και φυσικοθεραπείες κατάφερε να απαλλαγεί από το αναπηρικό καροτσάκι και να περπατάει με το τρίποδο ή με το «Π». Του έλεγαν πως εάν δεν κάνει μια εγχείριση, όταν μεγαλώσει, θα βαρύνει και δε θα μπορεί να αντέξει το βάρος. Η απόφαση που πήρε ο Χαράλαμπος ήταν θετική. Πήγε στην Αμερική και όλα πήγαν τέλεια. Η εγχείριση πέτυχε και πλέον μπορούσε να περπατάει κανονικά.

    Ένα βράδυ ο Χαράλαμπος πήγε στον πατέρα του και τον ρώτησε αν τελικά μπόρεσε και πέρασε το ποτάμι. Εκείνος του είπε πως από την στιγμή που κατάφερε και στάθηκε στα πόδια του πριν την εγχείριση, μόνο με τις φυσικοθεραπείες, όχι μόνο το πέρασε αλλά είναι και ένας ήρωας.

Πρόσωπο που μου έκανε εντύπωση

Το πρόσωπο που μου άρεσε περισσότερο είναι η Χριστίνα, επειδή συμπαραστεκόταν τον Χαράλαμπο σε όλες τις δυσκολίες του με τον δικό της τρόπο και επειδή είχε άποψη για όλα.

Συναισθήματα

Το βιβλίο μου άφησε κάποια υπέροχα συναισθήματα όπως:

•  Στην αρχή λίγο φόβο.
•  Κατά την διάρκεια άγχος, χαρά και λύπη.
•  Στο τέλος χαρά και ίσως λίγα δάκρυα…

ΚΙΚΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Β΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΒΥΡΩΝΕΙΑΣ

2013-2014