Ο ΜΙΚΡΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ, Λ. ΠΕΤΡΟΒΙΤΣ-ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ, του μαθητή Ηλία Αμανατίδη

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Η Λότη Πέτροβιτς  Ανδρουτσοπούλου γεννήθηκε (1937) και ζει στην Αθήνα. Έργα της έχουν βραβευτεί σε πανελλήνιους διαγωνισμούς και έχουν μεταδοθεί από την τηλεόραση. Το 1984 τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με το βραβείο παιδικής λογοτεχνίας του Ιδρύματος Ουράνη. Είναι μέλος της Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και του κύκλου του ελληνικού παιδικού βιβλίου.

                                     ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Η ιστορία του μικρού αδελφού εκτυλίσσεται σ’ έναν τόπο που το όνομα του δεν αναφέρεται. Είναι βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά, σε γεγονότα που συνέβησαν στην Ελλάδα, στη Μακεδονία, στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο από το 1916-1918. Η εμπειρία που δοκίμασαν οι Μακεδόνες εκείνη την περίοδο ήταν πολλή πικρή: αιχμαλωσία, λεηλασίες, εμπρησμοί, πείνα, διώξεις και ό,τι άλλο φρικτό φτάνει μαζί με ένα πόλεμο. Τα παραπάνω χαρακτηριστικά αυτής της εποχής αντανακλώνται στο έργο.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος χωρίζει αναπάντεχα τον Άγγελο 16 χρονών και τον δωδεκάχρονο αδερφό του, Αλέξανδρο, από τους γονείς τους. Υπόσχεση δίνει ο Άγγελος να πάει πίσω στη μάνα του το μικρό του αδελφό, μα σέρνεται όμηρος στη γη του εχθρού, τον χάνει και νέες περιπέτειες αρχίζουν. Ο Άγγελος περνά δύσκολα στο στρατόπεδο και σκέφτεται να δραπετεύσει. Όμως οι ατυχίες, η μια μετά την άλλη, τον εμποδίζουν να το κάνει. Ο Αλέξανδρος, μεγάλος πια, βοηθάει τους δραπέτες στο σπίτι της θείας του και τους φυγαδεύει. Κάποια στιγμή αποκαλύπτεται το έργο του, συλλαμβάνεται και οδηγείται στο στρατόπεδο του αδελφού του. Έτσι συναντιούνται τα δυο αδέλφια και περνούν μαζί τις δυσκολίες μέχρι το τέλος του πολέμου. Καταστρώνοντας κάποιο σχέδιο, κατορθώνουν να το σκάσουν από το στρατόπεδο. Στο τέλος, ο Αλέξανδρος παρασημοφορείται για τη δράση του και παίρνουν τον δρόμο του γυρισμού με προορισμό τους γονείς τους.

ΠΡΟΣΩΠΟ Ή ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΕΝΤΥΠΩΣΗ

Ο Αλέξανδρος είναι το πρόσωπο που μου έκανε εντύπωση, ο οποίος, αν και μικρός, προσπαθούσε να σώσει τους δραπέτες. Είχε την τόλμη και το θάρρος να τους κρύβει στο σπίτι του και να τους περιποιείται. Είναι γενναίος, θαρραλέος και δραστήριος, γιατί έβαζε σε κίνδυνο τη ζωή του για το καλό των συνανθρώπων και της πατρίδας του.

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

Τα συναισθήματα που νιώθεις, όταν διαβάζεις το βιβλίο, είναι ποικίλα. Στην αρχή νιώθεις ηρεμία και γαλήνη, γιατί περιγράφονται στιγμές οικογενειακής ευτυχίας. Στη συνέχεια αρχίζει ο πόλεμος και διαλύεται η οικογένεια, όποτε κυριαρχούν ο φόβος, ο πόνος και η απελπισία. Στο τέλος, αφού συναντιούνται τα αδέλφια και τελειώνει ο πόλεμος, αισθάνεσαι χαρά και αγωνία αν συναντηθεί ξανά όλη η οικογένεια.

ΗΛΙΑΣ ΑΜΑΝΑΤΙΔΗΣ

Γ΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΒΥΡΩΝΕΙΑΣ

2013-2014

O ΜΑΓΚΑΣ, Π. ΔΕΛΤΑ, της μαθήτριας Παναγιώτας Καραμπάση

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Η Πηνελόπη Δέλτα γεννήθηκε το 1874 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου κι ήταν το τρίτο παιδί του Εμμανουήλ Μπενάκη και της Βιργινίας Χωρέμη. Η οικογένεια Μπενάκη μετακόμισε στην Αθήνα το 1882, όπου η Πηνελόπη παντρεύτηκε τον πλούσιο φαναριώτη έμπορο Στέφανο Δέλτα. Μαζί του απέκτησε τρεις κόρες. Επέστρεψαν στην Αλεξάνδρεια, όπου η Πηνελόπη γνώρισε τον Ίωνα Δραγούμη, τον τότε υποπρόξενο της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια. Ανάμεσά τους αναπτύσσεται ένας μεγάλος έρωτας. Η Πηνελόπη όμως δε μπορεί να αντιταχθεί στις κοινωνικές επιταγές και την υποχρέωσή της απέναντι στον σύζυγο και τα παιδιά της. Ο πατέρας της, Εμμανουήλ Μπενάκης, ανέπτυξε στενή φιλία με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον οποίο και προσκαλούσε συχνά στην εξοχική του κατοικία στην Κηφισιά. Το 1925 εμφανίζονται τα πρώτα συμπτώματα της πολιομυελίτιδας, αρρώστιας που θα την ταλαιπωρήσει μέχρι τον θάνατό της. Στις 27 Απριλίου 1941, ημέρα κατά την οποία τα γερμανικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Αθήνα, η Πηνελόπη Δέλτα προσπαθεί να αυτοκτονήσει παίρνοντας δηλητήριο και τελικά φεύγει από τη ζωή πέντε ημέρες αργότερα, στις 2 Μαΐου 1941, ενώ είχαν ήδη προηγηθεί άλλες δύο απόπειρες αυτοκτονίας στο παρελθόν. Στον τάφο της, στον κήπο του σπιτιού της, χαράχτηκε η λέξη ΣIΩΠH.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΕ ΓΕΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Κεντρικός ήρωας και αφηγητής του βιβλίου είναι ο Μάγκας, ένα αγγλικό σκυλάκι ράτσας φοξ τεριέ, το οποίο μας λέει πώς από ένα μέρος της εξοχικής Κηφισιάς ταξίδεψε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, στα νέα του αφεντικά, στα οποία κάποιος τους το χάρισε. Η πλούσια οικογένεια που θα πήγαινε ήταν η οικογένεια Βασιωτάκη που είχε τέσσερα παιδιά. Όταν έφτασε στο σπίτι των αφεντικών του, τα παιδιά το λάτρεψαν, όμως η νοικοκυρά του σπιτιού το μάλωνε, γιατί της βρώμιζε τα χαλιά και έφτιαχνε ζημιές. Έκανε όμως φιλίες με τα άλλα ζώα του σπιτιού. Μια μέρα, ήρθε στο σπίτι η γιαγιά από την Κρήτη, την οποία συμπαθούσε πολύ, γιατί τους έλεγε ιστορίες για την ταλαιπωρημένη από τους Τούρκους κατακτητές Ελλάδα. Ως σκύλος όμως έφτιαχνε πολλές αταξίες. Η τελευταία από αυτές, που έπνιξε κάτι παπάκια, ήταν ο λόγος που έφυγε από το σπίτι, γιατί φοβήθηκε να μην τον δείρουν. Στην έξω από την αυλή ζωή του γνώρισε έναν αδέσποτο σκύλο, τον Αφράτο που έγινε και φίλος του. Ο Μάγκας, επειδή ήταν καλομαθημένος, δεν άντεξε την πείνα και την κακουχία και ενώ είχε την ελευθερία του αποφάσισε να γυρίσει πίσω στο σπίτι του, στο οποίο τον υποδέχτηκαν όλοι με χαρά. Εκεί ξαναβρήκε τον παλιό του φίλο, τον Μπόμπη, και περνούσε ξένοιαστα παίζοντας με τα παιδιά. Όλα αυτά όμως άλλαξαν, όταν άρχισε ο αγώνας για την απελευθέρωση της Μακεδονίας από τους Βούλγαρους. Στον αγώνα αυτόν έπρεπε να πάει ο Μήτσος, το αφεντικό του, και ο Μάγκας ήταν αυτός που μετά από παρότρυνση του φίλου του Μπόμπη θα πήγαινε μαζί του για να τον προσέχει. Γιατί, όπως του είχε πει, «εμείς τα σκυλιά έχουμε διαίσθηση και καταλαβαίνουμε τον καλό και τον κακό άνθρωπο» και έτσι θα τον προστάτευε παντού.

ΠΡΟΣΩΠΟ Ή ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΕΝΤΥΠΩΣΗ

Μου έκανε εντύπωση ο Αφράτος, ο οποίος, ενώ πεινούσε, μοιραζόταν το φαγητό που έβρισκε με τον φίλο του τον Μάγκα.

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΝΙΩΣΑ

Συγκινήθηκα από την αγάπη των ζώων για τους ανθρώπους, η οποία είναι χωρίς ανταλλάγματα.

ΦΡΑΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ

«Δυνατός δεν είναι αυτός που έχει σωματική δύναμη άλλα που διαθέτει επιμονή, θάρρος, εξυπνάδα και αποφασιστικότητα».

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΚΑΡΑΜΠΑΣΗ

Α΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΒΥΡΩΝΕΙΑΣ

2013-2014

ΠΑΝΑΚΕΙΑ, Π. ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ, του μαθητή Παναγιώτη Φραγκαλή

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Ο Παναγιώτης Κονιδάρης γεννήθηκε στο Μεγανήσι Λευκάδας. Σπούδασε Ραδιολογία Ακτινολογία για ένα χρόνο και κατόπιν μεταπήδησε στη Φαρμακευτική Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 1996. Ζει και εργάζεται στη γενέτειρά του και παράλληλα σπουδάζει στον «Ευρωπαϊκό Πολιτισμό» στο ΕΑΠ, ενώ αρθρογραφεί σε εφημερίδες και περιοδικά.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΕ ΓΕΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Μια νύχτα ο μικρός ήρωας, όταν ήταν 6 χρονών, είχε πάει μαζί με τη μητέρα του σ’ ένα μέρος, όπου αυτή τον ρώτησε, εάν ήθελε να ψάξει για τον πατέρα του. Το παιδί τής απάντησε ότι ήθελε πολύ. Τότε η μητέρα του του έδωσε ένα φυλακτό. Στη συνέχεια το παιδί ανέβηκε κρυφά σ’ ένα πλοίο και μπήκε μέσα σ' ένα βαρέλι σαρδέλες. Κάποια στιγμή ένας ναύτης άνοιξε το βαρέλι και τον είδε. Μαζεύτηκαν ναύτες και αργότερα ο καπετάνιος και τον ρωτούσαν διάφορα πράγματα. Μόλις έφτασαν στη Μάλτα, πήγαν και τον άφησαν σ’ ένα μοναστήρι, όπου τον ανέλαβε ένας μοναχός και του έκανε διάφορα μαθήματα. Μετά συναντάμε έναν ιππότη που ψάχνει παντού την πανάκεια, ένα βότανο το οποίο γιατρεύει κάθε αρρώστια. Επίσης, συναντάμε και ένα γέρο που έχει χαθεί στις κατακόμβες του Παρισιού και αφηγείται τη ζωή του.

ΠΟΙΟ ΠΡΟΣΩΠΟ Ή ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΣΑΣ ΕΚΑΝΕ ΕΝΤΥΠΩΣΗ;

Το βιβλίο είναι αρκετά δύσκολο. Εντύπωση στο βιβλίο μου έκανε ο μικρός ήρωας, ο οποίος χωρίς φόβο ανέβηκε πάνω σ' ένα καράβι και πήγε στην Μάλτα για να ψάξει για τον πατέρα του.

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΙΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΑΣ ΑΦΗΣΕ;

Τα συναισθήματα που μου άφησε το βιβλίο είναι λύπη και στενοχώρια για τον καπετάνιο ο οποίος πέθανε.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΘΕΛΑΤΕ ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ;

Υπάρχει και είναι η φράση του πατέρα Αρμανδο που λέει: «Ο Θεός είναι μεγάλος και ποτέ δεν πρέπει να απολέσω την ελπίδα και την πίστη μου, αφού η πίστη κινεί και βουνά».

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΦΡΑΓΚΑΛΗΣ

Α΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΒΥΡΩΝΕΙΑΣ

2013-2014

4 1/2 ΦΙΛΟΙ, Φ. ΓΙΟΑΧΙΜ, της μαθήτριας Ειρήνης Κώστογλου

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Ο Γιόαχιμ Φρίντριχ γεννήθηκε το 1953 και ζει με την οικογένειά του στο Μπότροπ της Γερμανίας. Είναι καθηγητής πανεπιστημίου, κάτοχος διδακτορικού τίτλου στα οικονομικά, σύμβουλος επιχειρήσεων και ασχολείται κυρίως με τη συγγραφή βιβλίων. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Οι κριτικοί παραδέχονται πως τα βιβλία του, εκτός από την ψυχαγωγία που προσφέρουν, βοηθούν τα παιδιά να αναπτύξουν την εξυπνάδα τους.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ

Το βιβλίο αναφέρεται στην ξεχωριστή και πολύ δεμένη παρέα 4 παιδιών και ενός σκύλου. Τα παιδιά είναι πολύ ανήσυχα και τους αρέσει να εξερευνούν διάφορες υποθέσεις. Είναι ανήσυχα πνεύματα και συνήθως συνεργάζονται όλοι μαζί για να πετύχουν τ

ον στόχο τους. Η παρεά αποτελείται από τον ειδικό ντεντέκτιβ, τον Κάλε, τη Στέφη που είναι ειδική στους υπολογιστές, τον Ραπανάκη, τον Φρίντελ που φροντίζει το σκυλάκι, το οποίο ονομάζεται Πεντάμορφο. Ο Πεντάμορφος όμως είναι ένας γεράκος σκύλος  που τα παιδιά τον βρήκαν με κομμένο αυτί και με κάποια λειψά δόντια σ’ ένα κάδο! Για αυτό και 4 ½ φίλοι!!!

Η ιστορία ξεκινάει όταν τα παιδιά πηγαίνουν μια σχολική εκδρομή σ’ ένα κάστρο δίπλα στον ποταμό Ρήνο. Τα παιδιά μένουν σε μπαγκαλόουζ δίπλα στο κάστρο, ενώ μέσα στο κάστρο πηγαίνουν μόνο για φαγητό στην τραπεζαρία. Ο Κάλε, πριν φύγουν στην εκδρομή, έχει μια παράξενη διαίσθηση ότι κάτι περίεργο θα συμβεί. Έτσι αποφασίζει να πάρει μαζί του το σκυλί. Αυτό όμως απαγορεύεται. Έτσι ο Κάλε προφασίζεται ότι το προηγούμενο βράδυ της εκδρομής ήταν αδιάθετος και, για να μην μεταδώσει την ασθένεια, ταξιδεύει μόνος του σε ξεχωριστό κουπέ με το σκυλάκι κρυμμένο σε μια τσάντα. Και το μυστήριο ξεκινά…

Την ώρα του δείπνου ένας καθηγητής σηκώνεται απότομα από το τραπέζι, πιάνοντας το στομάχι του, γουρλώνοντας τα μάτια και τρέχει τελικά έξω από την τραπεζαρία. Το συμβάν τελειώνει εδώ, με τον καθηγητή να αναρρώνει στο δωμάτιό του. Ο Κάλε αρχίζει να υποψιάζεται διάφορα. Το συμβάν στην τραπεζαρία επαναλαμβάνεται άλλες 2 φορές με θύματα πάλι 2 καθηγητές. Οπότε είναι πλέον σίγουρο ότι κάτι συμβαίνει. Η παρέα υποπτεύεται ότι κάποιος έχει βάλει στόχο τους καθηγητές και αποφασίζουν όλοι μαζί να πάνε ένα βράδυ στην κουζίνα του κάστρου. Ο Πανέμορφος όμως άρχισε να γαβγίζει βλέποντας φαγητό και έτσι ξύπνησαν οι μαθητές, οι καθηγητές και ο υπεύθυνος του κάστρου. Τα παιδιά δικαιολογήθηκαν λέγοντας ότι πεινούσε το σκυλί και δεν τιμωρήθηκαν. Ο Κάλε όμως εξακολουθεί να θέλει να διερευνήσει το μυστήριο. Έτσι το ίδιο βράδυ εξερευνά τον κήπο του κάστρου και αποφασίζει να μπει στα δωμάτια των καθηγητών. Τελικά ανακαλύπτει ότι αυτό που συνέβη στους καθηγητές ήταν όντως τροφική δηλητηρίαση, η οποία όμως δεν είχε συμβεί με κακή πρόθεση. Απλώς ο κηπουρός του κάστρου, ένας ήρεμος γεράκος, προσέφερε στους καθηγητές ένα ποτό που παρασκευαζόταν εκεί αλλά ήταν υπό δοκιμή, και αυτό ευθυνόταν για την ασθένεια των καθηγητών. Το ποτό τελικά αποσύρεται και η εκδρομή συνεχίζεται κανονικά.

ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΠΡΟΣΩΠΟ - ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ

Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η διαίσθηση και η επιμονή του Κάλε να ανακαλύψει τι συνέβη με τους καθηγητές. Επίσης, μου άρεσε η ψυχραιμία του που τον βοήθησε να φτάσει με τις σωστές κινήσεις στον στόχο του.

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

Η ανάγνωση του βιβλίου με έκανε να νιώσω θαυμασμό για τις ικανότητες και το κοφτερό μυαλό των παιδιών και επίσης ανακούφιση για το καλό τέλος.

ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΦΡΑΣΗ

«Να παραμένεις ψύχραιμος, ακόμα και όταν τα πράγματα δυσκολεύουν!!! »

ΕΙΡΗΝΗ ΚΩΣΤΟΓΛΟΥ

Α΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΒΥΡΩΝΕΙΑΣ

2013-2014

Η ΜΩΒ ΟΜΠΡΕΛΑ, Ά. ΖΕΗ, του μαθητή Ηλία Αμανατίδη

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Η Άλκη Ζέη γεννήθηκε στην Αθήνα. O πατέρας της καταγόταν από την Κρήτη και η μητέρα της από τη Σάμο, όπου πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια. Παντρεύτηκε το θεατρικό συγγραφέα και σκηνοθέτη Γιώργο Σεβαστίκογλου, που πέθανε το 1991. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, στο κινηματογραφικό Ινστιτούτο της Μόσχας, και στο τμήμα της σεναριογραφίας. Από πολύ μικρή ασχολήθηκε με το γράψιμο. Στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου άρχισε να γράφει κείμενα για το κουκλοθέατρο. Ένας από τους ήρωές της ήταν ο Κλούβιος και πρώτο μυθιστόρημα της «Το Καπλάνι της βιτρίνας», ενώ το 1987 γράφει το πρώτο της βιβλίο για μεγάλους «Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα».

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Μαρούσι 1940. Απέναντι από τον ηλεκτρικό σταθμό υπάρχει ένα δίπατο σπίτι που στην αυλή του βρίσκεται μια μεγάλη πανέμορφη κερασιά. Στο πάνω πάτωμα μένει ένας Γάλλος, ο κος Μαρσέλ. Στο κάτω πάτωμα ζει η οικογένεια της Ελευθερίας μαζί με τα δύο αδέρφια της, το Σάκη και το Νούλη, οι οποίοι είναι δίδυμοι. Η Ελευθερία απεχθάνεται το νοικοκυριό και τις γυναικείες δουλειές, ενώ τρελαίνεται για ό,τι δεν εγκρίνει ο πατέρας της. Διαβάζει με μανία βιβλία, ανυπομονεί να δει θέατρο, ρίχνει κλεφτές ματιές στην εφημερίδα, εύχεται κάποτε να μοιάσει στην Αντιγόνη του Σοφοκλή. Στη γειτονιά τους μένει η Βίτω, η φίλη της Ελευθερίας, η οποία είναι σε καλύτερη οικονομική κατάσταση. Εκεί πηγαίνουν για να παίξουν, γιατί έχει ασημένιες τερεζίνες που τρελαίνονται τα δίδυμα. Στη συνέχεια εξιστορεί τις σκανταλιές των μικρών που σκαρφάλωναν στην κερασιά, που κρύβονταν στην αυλή του γείτονα ηθοποιού και που εξαφανίστηκαν πηγαίνοντας να βοσκήσουν πρόβατα. Κάποια στιγμή έρχεται ο Μπενουά, ο ανιψιός του κ. Μαρσέλ και γίνονται αχώριστοι φίλοι. Έτσι κυλούσε η ζωή τους ώσπου ξέσπασε ο πόλεμος. Οι συνθήκες διαβίωσης ήταν άθλιες, πείνα και εξαθλίωση επικρατούσε παντού. Τα παιδιά όμως συνεχίζουν να ονειρεύονται άσχετα από την ανησυχία των μεγάλων.

ΤΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΕΝΤΥΠΩΣΗ

Το πρόσωπο που μου έκανε εντύπωση είναι η Ελευθερία, επειδή είχε τη δύναμη, παρόλο που ο πατέρας τής το απαγόρευε, να διαβάζει κρυφά βιβλία και να μορφώνεται. Πήγαινε σχολείο, είχε δίψα για μάθηση και ήταν άριστη μαθήτρια. Μπορούσε να συνδυάζει το σχολείο και τις δουλειές του σπιτιού χωρίς κανένα πρόβλημα. Ήταν αρκετά ώριμη για την ηλικία της, κοινωνική και αγαπούσε τους συνανθρώπους της.

ΦΡΑΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ

Η φράση που θα ήθελα να θυμάμαι είναι: «Εσείς που είστε αγόρια κοιτάξτε να γίνετε δυνατοί, κι όταν μεγαλώσετε, να πάτε να την πάρετε την Πόλη μας από τους Τούρκους», γιατί στη φράση αυτή φαίνεται η ελπίδα και ο πόθος ότι κάποια στιγμή θα ξαναπάρουμε πίσω την πόλη από τους Τούρκους. Τα παιδιά διαπαιδαγωγούνται με τέτοιο τρόπο, ώστε όταν μεγαλώσουν, να γίνουν δυνατοί και να αγωνιστούν για την Πόλη.

ΗΛΙΑΣ ΑΜΑΝΑΤΙΔΗΣ

Γ΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΒΥΡΩΝΕΙΑΣ

2013-2014

ΠΟΙΟΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ;, Ε. ΜΑΥΡΟΜΑΤΙΔΟΥ, του μαθητή Θεοχάρη Κόρτσου

                             Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η ΕΥΗ Μ. ΜΑΥΡΟΜΑΤΙΔΟΥ γεννήθηκε και ζει στην Θεσσαλονίκη. Έχει τελειώσει το τμήμα δασκάλων της Αγγλικής Γλώσσας στο British Council και για πολλά χρόνια εργάστηκε σε εταιρείες της Θεσσαλονίκης. Το 1992 έκανε την πρώτη της γνωριμία με την έμπνευση και ξεκίνησε να γράφει στίχους. Ακολούθησαν παιδικά ποιήματα, παραμύθια, σενάρια, αλλά και μια σχέση αγάπης με τη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική. Έτσι προέκυψε ΤΟ ΣΟΚΟΛΑΤΕΝΙΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΛΟΥΛΟΥΣ, ένα ημερολόγιο με 12 υπέροχες σοκολατένιες συνταγές, μία για κάθε μήνα του χρόνου. Επίσης εξέδωσε το βιβλίο ζαχαροπλαστικής για παιδιά… κάθε ηλικίας με τίτλο ΠΟΣΟ Μ’ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΚΑΡΑΜΕΛΙΤΣΕΣ! και το βιβλίο μαγειρικής ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΙΣ ΚΥΜΙΝΟ με συνταγές γρήγορες που γίνονται το αργότερο μέσα σε 30 λεπτά. Επίσης έχουν εκδοθεί τα βιβλία της:

·      Η ΛΟΥΛΟΥ ΚΑΙ Η ΕΚΡΗΞΗ ΤΟΥ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟΥ,

·      ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΣΕ ΜΟΝΟ ΓΑΛΛΙΚΑ,

·      ΕΧΕΙΣ ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗ.

Παρουσίαση σε γενικές γραμμές του περιεχόμενου του βιβλίου

Ένας νέος πόλεμος αρχίζει και οι πρώτοι που θα αντισταθούν θα είναι οι ίδιοι που προκάλεσαν τον περισσότερο πόνο, τα όπλα. Από τότε και στο εξής άρχισαν τα δραστικότερα μέτρα που μπορούσαν να επιβληθούν, όπως: η συνεχής προβολή ταινιών παιχνιδιών με περιεχόμενο βίας. Όμως η αντίσταση των όπλων θα συνεχιστεί με μυστικό τρόπο. Στη συνέχεια θα αποκτήσουν πολλούς αντιπολεμικούς που θα «πολεμήσουν» για την ελευθερία.

Το περιστατικό που μου έκανε εντύπωση

Μου άρεσε ιδιαίτερα όταν τα όπλα έκαναν την παρέλασή τους προς τα κεντρικά της οργάνωσης του πολέμου, για να τους ανακοινώσουν ότι δε θα συμμετάσχουν στον πόλεμο και κρατούσαν λευκά τριαντάφυλλα.

Οι σκέψεις που μου άφησε το βιβλίο

Το βιβλίο μου άρεσε, γιατί αυτά τα μέτρα μοιάζουν πολύ με τη δική μας εποχή που τα βίαια  παιχνίδια επικρατούν, χωρίς να θέλουν να είμαστε υπέρ του πολέμου ή όχι.

Φράση που θα ήθελα να θυμάμαι

Θέλω να θυμάμαι τη φράση των όπλων, εκείνη την βροχερή και σκοτεινή νύχτα, στο παλιό οπλοστάσιο, όπου όλα τα όπλα συμφώνησαν να αρχίσουν την αντίστασή τους λέγοντας «κάτω ο πόλεμος, ναι στην ειρήνη».

ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΚΟΡΤΣΟΣ

Α΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΒΥΡΩΝΕΙΑΣ

2013-2014

ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΜΟΥΘ, Κ. ΣΙΝΟΥ, του μαθητή Σταύρου Κοκμένογλου

                     ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Η Κίρα Σίνου γεννήθηκε στο Ροστόφ της Ρωσίας από πατέρα Έλληνα και μητέρα Ρωσίδα. Στην Ελλάδα ήρθε εννιά ετών χωρίς να ξέρει την ελληνική γλώσσα. Γνωρίζει πολύ καλά τα ρώσικα και τα γαλλικά. Για κάποιο διάστημα δούλευε και στη ΔΕΗ. Μετά άρχισε να γράφει δικά της βιβλία. Έχει βραβευτεί πολλές φορές, εδώ και στο εξωτερικό. Ήταν υποψήφια για το βραβείο Άντερσεν το 1996. Έχει γράψει 22 βιβλία και έχει μεταφράσει πάνω από 100 βιβλία σε τέσσερις γλώσσες.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Τα προϊστορικά χρόνια, μια φυλή ταλαιπωρούνταν από την πείνα, επειδή δεν υπήρχε τροφή. Ο αρχηγός της φυλής έδειξε σε δύο παιδιά, στον Αμού και τον Βαμ, πώς να κάνουν όπλα. Μετά άφησαν τον Αμού να φυλάει την φωτιά, όμως αυτός πήγε να δει κάτι, με αποτέλεσμα η φωτιά να σβήσει. Τότε ο Αμού πανικόβλητος αποφάσισε να φύγει, γιατί η φωτιά ήταν αναμμένη χιλιάδες χρόνια και τώρα εξαιτίας του έσβησε. Μετά από λίγο τον ακολούθησε και ο Βαμ. Οι δύο φίλοι περνάν πολλές περιπέτειες.

Οι ανθρωποφάγοι αρπάζουν τον Βαμ αλλά ο Αμού τον σώζει. Αργότερα γνωρίζονται με τον Μεγάλο Μάγο μιας φυλής. Αυτός θα προστατεύσει τα παιδιά παίρνοντάς τα μαζί του. Έτσι ο Αμού και ο Βαμ γνωρίζονται με άλλα παιδιά της φυλής και γίνονται φίλοι. Ακολουθούν πολλές περιπέτειες των παιδιών.

Πέρασαν κάμποσα χρόνια και ο Αμού έγινε μάγος. Στο τέλος καταφέρνουν να εξοντώσουν τους ανθρωποφάγους που τους απειλούσαν.

                                  ΤΙ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΕΝΤΥΠΩΣΗ

Εντύπωση μου έκανε το σημείο που ο Αμού έσωσε τον Βαμ, τον οποίο κυνηγούσαν δύο λύκοι και στο τέλος ο Αμού τους σκότωσε.

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

Τα συναισθήματα που μου αφήνει αυτό το βιβλίο είναι αγωνία, για το τι θα συμβεί στη συνέχεια, και γενικά μου άρεσε πάρα πολύ…

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΟΚΜΕΝΟΓΛΟΥ

Γ΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΒΥΡΩΝΕΙΑΣ

2013-2014

ΑΝΑΣΕΣ ΚΑΙ ΨΙΘΥΡΟΙ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ, Λ. ΨΑΡΑΥΤΗ, της μαθήτριας Κωνσταντίνας Σώμου

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Η Λίτσα Ψαραύτη γεννήθηκε στη Σάμο. Μετά τις σπουδές της στο Πυθαγόρειο Γυμνάσιο, σπούδασε αγγλικά  και εργάσθηκε στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών και στην Αμερικάνικη Πρεσβεία στην Αθήνα. Το πρώτο της βιβλίο εκδόθηκε το 1980 και από τότε έχει μια γόνιμη καριέρα γράφοντας μυθιστορήματα, διηγήματα και ανθολογίες (για τα ελληνόπουλα που ζουν στο εξωτερικό).

Το έργο της γρήγορα αναγνωρίσθηκε ευρύτατα στην Ελλάδα και τιμήθηκε με πολλά ελληνικά βραβεία.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Το βιβλίο αυτό μας μιλά για παράξενα πράγματα που συνάντησαν κάποια παιδιά μέσα στο δάσος, όπως τα πουλιά που πετούσαν και φώναζαν χωρίς σταματημό, ο φόβος των δύο σκυλιών, η περίεργη σωτηρία της Κασσάνδρας και άλλα πολλά. Επίσης, αναφέρεται στην αγάπη που είχαν όλοι για την φύση και μάχονταν γι’ αυτήν. Στο τέλος, συνέβησαν περίεργα πράγματα μέσα στο δάσος. Ωστόσο, τα παιδιά που είχαν πάει εκεί για κατασκήνωση ήθελαν να ξαναπάνε, για να ζουν κοντά στο δάσος. Ένα ακόμη σημαντικό γεγονός ήταν που κάποιοι δασοφύλακες αγαπούσαν τόσο πολύ το δάσος που δεν ήθελαν να φύγουν.

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΕΝΤΥΠΩΣΗ

Το περιστατικό που μου έκανε εντύπωση ήταν ο διαγωνισμός των παιδιών που έπρεπε να βγουν μόνα τους στο δάσος και να κάνουν διάφορες εργασίες, όπως να καταγράψουν ζώα που πήγαιναν στο ποτάμι για να πιουν νερό, να ζωγραφίζουν λουλούδια και λόφους κ.ά. Αυτό που θα είχε την καλύτερη  εργασία θα βραβευόταν από μια επιτροπή. Το βραβείο ήταν μια ετήσια συνδρομή του περιοδικού «Άγρια Φύση», που εξέδιδε  το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας.

 

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

Τα συναισθήματα που μου άφησε το βιβλίο είναι χαρά, από την αγάπη που είχαν τα παιδιά για το δάσος, και ενθουσιασμό, γιατί όλα τα παιδιά συνεργάζονταν μεταξύ τους χωρίς να φοβούνται να βγουν μόνα τους στο δάσος.

ΦΡΑΣΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΕΤΝΥΠΩΣΗ

Η φράση που θέλω να θυμάμαι είναι: «ΑΥΤΟΣ Ο ΤΟΠΟΣ ΕΧΕΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ».

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΣΩΜΟΥ

Α΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΒΥΡΩΝΕΙΑΣ

2013-2014

ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ ΝΤΑΡΚ, Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΤΩΝ, Φ. ΚΑΒΕΝΕΙ, του μαθητή Τριαντάφυλλου Μανασσή

Μερικά λόγια για τον συγγραφέα

Ο Φίλιπ Καβενέι γεννήθηκε το 1951. Γράφει βιβλία από το 1977. Ξεκίνησε γράφοντας θρίλερ, αλλά σύντομα πέρασε στη λογοτεχνία για παιδιά και εφήβους.

Περίληψη

Ο Σεμπάστιαν, ο Μαξ και ο Κορνήλιος πέρασαν το δάσος Τζέλτεϊν αντιμετωπίζοντας τη μάγισσα Λεονώρα και φτάσανε στο λιμάνι του Ράμαλατ. Είναι έτοιμοι να αναζητήσουν τον χαμένο θησαυρό του βασιλιά των πειρατών, Καλινέστρα. Ανέβηκαν στο καράβι της καπετάνισσας Τζένα Σουίφτ και ταξιδέψανε στη θάλασσα. Έφτασαν στη στεριά και οι περιπέτειές τους συνεχίστηκαν. Πέρασαν τη Φωλιά του Αγγέλου, τον Κώδικα της θάλασσας, πήγαν στην Λεμόρα και στο χείλος της Αβύσσου, αντιμετώπισαν το Αλμυρό Σκυλί, τα Γιάρκλ, κάτι τέρατα σαν δεινόσαυρους, και βρήκαν τον θησαυρό. Ο Καλινέστρα όμως είχε ένα μυστικό.Θα το ανακαλύψουν και θα υπάρξει ένα όμορφο τέλος!!!

Ένα περιστατικό που μου άρεσε περισσότερο

Το περιστατικό που μου άρεσε ήταν όταν ο Σεμπάστιαν, ο Μαξ και ο Κορνήλιος βρήκαν μεταφορικό μέσο για την θάλασσα,το καράβι της Τζένα Σουίφτ. Με το καράβι της έγιναν σχεδόν όλα τα ταξίδια.

Μια φράση που μου άρεσε

«ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ ΝΤΑΡΚ, ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΤΩΝ ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΩΝ». Μου άρεσε αυτή η φράση γιατί από ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΤΩΝ ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΩΝ έκανε όλα αυτά τα μακρινά ταξίδια, βρήκε τον θυσαυρό και έγινε ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΤΩΝ!

Τα συναισθήματα που μου άφησε

Τα  συναισθήματα που μου  άφησε αυτό το βιβλίο είναι χαρά, γιατί βρήκαν τον θησαυρό, αλλά  και στενοχωρήθηκα, γιατί ταλαιπωρήθηκαν τόσο πολύ γι’ αυτό το κουραστικό και μακρινό ταξίδι.

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ ΜΑΝΑΣΣΗΣ

Α΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΒΥΡΩΝΕΙΑΣ

2013-2014

ΡΟΒΙΝΣΩΝ ΚΡΟΥΣΟΣ, ΝΤ. ΝΤΙΦΟΟΥ, του μαθητή Άγγελου Μαστρογιάννη

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο συγγραφέας του βιβλίου είναι ο Ντανιέλ Ντιφόου, ο οποίος γεννήθηκε το 1660 και πέθανε το 1731 από ληθαργικό πυρετό.

                                     Περίληψη

Ο Ροβινσών Κρούσος ήταν ο τρίτος γιος της οικογένειας. Μια μέρα έφυγε κρυφά από το σπίτι του, για να πάει ένα ταξίδι με τον φίλο του. Όταν το καράβι ναυάγησε, βρέθηκε μόνος σε ένα νησί. Αφού πήρε τα απαραίτητα πράγματα από το καράβι, έστησε μια καλύβα για να επιβιώσει. Μετά από πολύ καιρό είδε στην άμμο κάποια ίχνη ανθρώπων, τα οποία δεν ήταν δικά του. Τελικά ήταν από ανθρωποφάγους. Μετά από καιρό έσωσε έναν σκλάβο και αργότερα άλλους, οι οποίοι όλοι μαζί έδιωξαν τους ανθρωποφάγους μακριά και πήραν το πλοίο τους για να φύγουν από εκεί.

   Τι μου έκανε εντύπωση

Περισσότερη εντύπωση μου έκανε ο Ροβινσώνας Κρούσος και όλη η  περιπέτειά του.

  Συναισθήματα

Τα συναισθήματά μου είναι λύπη, αγωνία και χαρά που επέστρεψε στην πατρίδα του.

                                Φράση που θα ήθελα να θυμάμαι

Η φράση που θα ήθελα να θυμάμαι είναι η εξής: «όλα λένε Ω!»

Άγγελος Μαστρογιάννης

Α΄ Γυμνασίου Βυρώνειας

2013-2014

Ο ΚΟΚΚΙΝΟ ΘΥΜΟΣ, Λ. ΠΕΤΡΟΒΙΤΣ - ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ, της μαθήτριας Μαρίας Κωνσταντινίδου

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1937, όπου και μεγάλωσε αλλά και σπούδασε. Είναι παντρεμένη με τον Ανδρέα Αvδρoυτσόπoυλo και έχει δύο παιδιά, μια κόρη και ένα γιο. Εργάστηκε για 27 χρόνια (1958-1984) στην ελληνική αποστολή της ICEM, διεθνούς οργανισμού για την προστασία μεταναστών και προσφύγων, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε και με την παιδική λογοτεχνία. Έχει γράψει αρκετά βιβλία καθώς και πλήθος άρθρων για την παιδική λογοτεχνία. Έχει τιμηθεί με αρκετά βραβεία σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, με το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου (1999), με το Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας του Ιδρύματος Ουράνη από την Ακαδημία Αθηνών (1984) και έχει λάβει τιμητικά διπλώματα το 1992 από τη Διεθνή Οργάνωση Βιβλίων για τη Νεότητα (IBBY) και το 1989 και από το Πανεπιστήμιο της Πάντοβα (1989). Έργα της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, στα ιαπωνικά, στα κορεάτικα και στα αλβανικά και πολλά έχουν μεταδοθεί από το ραδιόφωνο, έχουν μεταφερθεί στην τηλεόραση και έχουν περιληφθεί σε ανθολογίες και ξένα αναγνωστικά. Είναι ιδρυτικό μέλος της Λέσχης Μελέτης και Έρευνας της Παιδικής Λογοτεχνίας "Οι διαδρομές", μέλος της "Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών", μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του "Κύκλου του Ελληνικού Βιβλίου" και άλλων λογοτεχνικών σωματείων.

Περίληψη

Έχει περάσει πολλά στη ζωή του, παρόλα αυτά δεν το βάζει κάτω. Αγαπημένη του ασχολία και ταυτόχρονα ταλέντο του, η ζωγραφική! Ο Απελλής, ένας 17χρόνος μαθητής Λυκείου, μένει με την Κλειώ, τον Τέλη, τη Νεφέλη (τη μικρή του αδελφή) και τον σκύλο του τον Κέβη Β΄. Κατοικεί στην οδό Καλλίδρομου στην Αθήνα. Ο Απελλής στο σχολείο γνωρίζει μια καινούρια μαθήτρια, τη Νιόβη. Με τη Νιόβη γίνονται καλοί φίλοι. Αυτή η φιλία στη συνέχεια μετατρέπεται σε έρωτα. Έχοντας δημιουργήσει μια ιδιαίτερη σχέση, μαθαίνουν πράγματα ο ένας για τον άλλο.

            Η Κλειώ, όταν είχε μείνει έγκυος στον Απελλή, ήταν 15 χρονών και ο πατέρας του εκείνη την περίοδο υπηρετούσε τη θητεία του. Οι γονείς της Κλειώς ήταν πολύ αυστηροί και έδωσαν το παιδί για υιοθεσία. Το παιδί το υιοθέτησε ο μεγάλος αδελφός της Κλειώς με τη γυναίκα του. Σ’ ένα δυστύχημα όμως πεθαίνουν οι θετοί γονείς του και έτσι το παιδί το ξαναπαίρνει η Κλειώ. Αυτή το φροντίζει ιδιαίτερα και νοιάζεται πολύ γι’ αυτό.

Το προορίζει να μπει στο Πολυτεχνείο, γιατί εκεί θα έχει ένα σίγουρο μέλλον. Ένας άνδρας, όμως, ο Μιχάλης Ζησενιάδης ένας διάσημος άνθρωπος των καλών τεχνών, έρχεται να της χαλάσει τα σχέδια. Του προτείνει σπουδές στο εξωτερικό. Ο Απελλής το σκέφτεται σοβαρά αλλά δε θέλει να στενοχωρήσει την Κλειώ, η οποία είναι και άρρωστη. Μια αλήθεια όμως έρχεται να τα ανατρέψει όλα. Ο ξακουστός Μιχάλης Ζησενιάδης ο πάμπλουτος αυτός άνθρωπος, ο άνδρας που μισεί θανάσιμα ο Απελλής, είναι ο άνθρωπος που εξαιτίας του το παιδί δόθηκε για υιοθεσία! Η αλήθεια ήρθε στο φως! Ο Μιχάλης Ζησενιάδης εξηγεί στον Απελλή πως οι γονείς του τον έστειλαν στο εξωτερικό, στους θείους του, για να μην καταστρέψει τη ζωή του από τόσο νωρίς. Ποτέ όμως δεν έπαψε να αγαπάει και να μαθαίνει πράγματα για την Κλειώ…

Περιστατικό που μου έκανε εντύπωση

Διαβάζοντας το βιβλίο, το σημείο που μου άρεσε είναι όταν η Κλειώ, φεύγοντας για ιατρικές εξετάσεις στο εξωτερικό, άφησε ένα γράμμα στον Απελλή, στο οποίο του έλεγε όλη την αλήθεια για το ποιος είναι ο πατέρας του. Αυτό το σημείο μου άρεσε πολύ, γιατί μας δείχνει πώς αισθάνεται το παιδί, όταν μαθαίνει την πραγματική αλήθεια.

Για ποιο λόγο μου άρεσε το βιβλίο

Το βιβλίο μου άρεσε πολύ. Είναι ευχάριστο στο διάβασμα και αγωνιάς για το τι θα γίνει στη συνέχεια. Σταδιακά εμφανίζονται διάφορα πρόσωπα και προσπαθείς να σκεφτείς τι ρόλο θα παίξουν στο βιβλίο. Έχει ωραίο τέλος και πιστεύω πως θα το ξαναδιάβαζα.

Φράση που μου έκανε εντύπωση

Η φράση η οποία μου άρεσε πάρα πολύ και πιστεύω πως θα μείνει στο μυαλό μου είναι: ΜΗ ΡΩΤΑΣ ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΑΝΙΚΑΝΑ ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΒΟΥΛΕΣ ΤΟΥ, ΟΜΩΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ: ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΚΛΕΙΝΕΙ ΜΙΑ ΠΟΡΤΑ, ΑΝΟΙΓΕΙ ΕΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΟ!

ΜΑΡΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ

Γ΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΒΥΡΩΝΕΙΑΣ

2013-2014

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΖΗΛΕΨΕ, Β. ΜΑΣΤΟΡΗ, της μαθήτριας Κικής Νικολάου

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα.

Η Βούλα Μάστορη γεννήθηκε στο Αγρίνιο. Τα παιδικά της χρόνια τα έζησε στην Άμφισσα και από τα δεκατρία της ζει στην Αθήνα. Με την Παιδική Λογοτεχνία άρχισε να ασχολείται το 1974. Έχει βραβευτεί από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά, τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, το Υπουργείο Πολιτισμού και έχει τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας 2005 και με αναγραφή στο Διεθνή Τιμητικό Πίνακα IBBY.

Περίληψη

    Το βιβλίο που διάβασα, μας το διηγείται η Χριστίνα, η οποία είναι ένα αληθινό πρόσωπο και όχι μια φανταστική ηρωίδα.  Η Χριστίνα είχε έναν αδελφό, τον Χαράλαμπο ή όπως το λέει αυτή, Άμπο. Αυτός ήταν οκτώ και εκείνη τεσσάρων. Καθώς είχαν κλείσει τα σχολεία, θα πήγαιναν για διακοπές στη Ρόδο. Ένα βράδυ που κοιμόντουσαν όλοι, η Χριστίνα είδε ξανά έναν εφιάλτη. Άκουσε μια φωνή να την φωνάζει από το σαλόνι και, όταν πήγε, είδε μια κάσα φέρετρου πάνω στο πιάνο με μια γριά μέσα, η οποία με ένα παγωμένο βλέμμα άνοιξε τα μάτια της και έκανε προσπάθειες να την πιάσει. Τότε η Χριστίνα ξύπνησε και πήγε στο κρεβάτι του Χαράλαμπου. Ενώ όμως προσπάθησε να τον ξυπνήσει, αυτός δεν ξυπνούσε. Φώναξε τη μαμά της και  πήγαν τον Χαράλαμπο στο νοσοκομείο, όπου τους είπαν ότι απεβίωσε.

    Η Χριστίνα πήγε να μείνει για λίγο στην γιαγιά της και μετά από πολλά παρακάλια στον Θεό να της φέρει πίσω τον Άμπο της,  κατάλαβε πως δεν ήταν σωστό και ζήτησε έναν άλλο αδερφό. Πράγματι, το νέο παιδάκι που γεννήθηκε το ονόμασαν και αυτό Χαράλαμπο, μόνο που αυτός είχε ένα πρόβλημα κινητικότητας. Ο πατέρας του, για να του δώσει ελπίδες και ό,τι παραπάνω μπορούσε, του είχε ζωγραφίσει ένα ποτάμι που από τη μια ήταν τα παιδιά με αναπηρία και από την άλλη παιδιά που περπατούσαν κανονικά, και του έλεγε συνεχώς πως σε λίγο θα μπορέσει να το περάσει. Οι γιατροί είχαν πει πως δεν θα μπορούσε να περπατήσει. Τελικά μετά από πολλά ταξίδια και φυσικοθεραπείες κατάφερε να απαλλαγεί από το αναπηρικό καροτσάκι και να περπατάει με το τρίποδο ή με το «Π». Του έλεγαν πως εάν δεν κάνει μια εγχείριση, όταν μεγαλώσει, θα βαρύνει και δε θα μπορεί να αντέξει το βάρος. Η απόφαση που πήρε ο Χαράλαμπος ήταν θετική. Πήγε στην Αμερική και όλα πήγαν τέλεια. Η εγχείριση πέτυχε και πλέον μπορούσε να περπατάει κανονικά.

    Ένα βράδυ ο Χαράλαμπος πήγε στον πατέρα του και τον ρώτησε αν τελικά μπόρεσε και πέρασε το ποτάμι. Εκείνος του είπε πως από την στιγμή που κατάφερε και στάθηκε στα πόδια του πριν την εγχείριση, μόνο με τις φυσικοθεραπείες, όχι μόνο το πέρασε αλλά είναι και ένας ήρωας.

Πρόσωπο που μου έκανε εντύπωση

Το πρόσωπο που μου άρεσε περισσότερο είναι η Χριστίνα, επειδή συμπαραστεκόταν τον Χαράλαμπο σε όλες τις δυσκολίες του με τον δικό της τρόπο και επειδή είχε άποψη για όλα.

Συναισθήματα

Το βιβλίο μου άφησε κάποια υπέροχα συναισθήματα όπως:

•  Στην αρχή λίγο φόβο.
•  Κατά την διάρκεια άγχος, χαρά και λύπη.
•  Στο τέλος χαρά και ίσως λίγα δάκρυα…

ΚΙΚΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Β΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΒΥΡΩΝΕΙΑΣ

2013-2014