Η ΜΩΒ ΟΜΠΡΕΛΑ, Ά. ΖΕΗ, του μαθητή Ηλία Αμανατίδη

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Η Άλκη Ζέη γεννήθηκε στην Αθήνα. O πατέρας της καταγόταν από την Κρήτη και η μητέρα της από τη Σάμο, όπου πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια. Παντρεύτηκε το θεατρικό συγγραφέα και σκηνοθέτη Γιώργο Σεβαστίκογλου, που πέθανε το 1991. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, στο κινηματογραφικό Ινστιτούτο της Μόσχας, και στο τμήμα της σεναριογραφίας. Από πολύ μικρή ασχολήθηκε με το γράψιμο. Στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου άρχισε να γράφει κείμενα για το κουκλοθέατρο. Ένας από τους ήρωές της ήταν ο Κλούβιος και πρώτο μυθιστόρημα της «Το Καπλάνι της βιτρίνας», ενώ το 1987 γράφει το πρώτο της βιβλίο για μεγάλους «Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα».

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Μαρούσι 1940. Απέναντι από τον ηλεκτρικό σταθμό υπάρχει ένα δίπατο σπίτι που στην αυλή του βρίσκεται μια μεγάλη πανέμορφη κερασιά. Στο πάνω πάτωμα μένει ένας Γάλλος, ο κος Μαρσέλ. Στο κάτω πάτωμα ζει η οικογένεια της Ελευθερίας μαζί με τα δύο αδέρφια της, το Σάκη και το Νούλη, οι οποίοι είναι δίδυμοι. Η Ελευθερία απεχθάνεται το νοικοκυριό και τις γυναικείες δουλειές, ενώ τρελαίνεται για ό,τι δεν εγκρίνει ο πατέρας της. Διαβάζει με μανία βιβλία, ανυπομονεί να δει θέατρο, ρίχνει κλεφτές ματιές στην εφημερίδα, εύχεται κάποτε να μοιάσει στην Αντιγόνη του Σοφοκλή. Στη γειτονιά τους μένει η Βίτω, η φίλη της Ελευθερίας, η οποία είναι σε καλύτερη οικονομική κατάσταση. Εκεί πηγαίνουν για να παίξουν, γιατί έχει ασημένιες τερεζίνες που τρελαίνονται τα δίδυμα. Στη συνέχεια εξιστορεί τις σκανταλιές των μικρών που σκαρφάλωναν στην κερασιά, που κρύβονταν στην αυλή του γείτονα ηθοποιού και που εξαφανίστηκαν πηγαίνοντας να βοσκήσουν πρόβατα. Κάποια στιγμή έρχεται ο Μπενουά, ο ανιψιός του κ. Μαρσέλ και γίνονται αχώριστοι φίλοι. Έτσι κυλούσε η ζωή τους ώσπου ξέσπασε ο πόλεμος. Οι συνθήκες διαβίωσης ήταν άθλιες, πείνα και εξαθλίωση επικρατούσε παντού. Τα παιδιά όμως συνεχίζουν να ονειρεύονται άσχετα από την ανησυχία των μεγάλων.

ΤΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΕΝΤΥΠΩΣΗ

Το πρόσωπο που μου έκανε εντύπωση είναι η Ελευθερία, επειδή είχε τη δύναμη, παρόλο που ο πατέρας τής το απαγόρευε, να διαβάζει κρυφά βιβλία και να μορφώνεται. Πήγαινε σχολείο, είχε δίψα για μάθηση και ήταν άριστη μαθήτρια. Μπορούσε να συνδυάζει το σχολείο και τις δουλειές του σπιτιού χωρίς κανένα πρόβλημα. Ήταν αρκετά ώριμη για την ηλικία της, κοινωνική και αγαπούσε τους συνανθρώπους της.

ΦΡΑΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ

Η φράση που θα ήθελα να θυμάμαι είναι: «Εσείς που είστε αγόρια κοιτάξτε να γίνετε δυνατοί, κι όταν μεγαλώσετε, να πάτε να την πάρετε την Πόλη μας από τους Τούρκους», γιατί στη φράση αυτή φαίνεται η ελπίδα και ο πόθος ότι κάποια στιγμή θα ξαναπάρουμε πίσω την πόλη από τους Τούρκους. Τα παιδιά διαπαιδαγωγούνται με τέτοιο τρόπο, ώστε όταν μεγαλώσουν, να γίνουν δυνατοί και να αγωνιστούν για την Πόλη.

ΗΛΙΑΣ ΑΜΑΝΑΤΙΔΗΣ

Γ΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΒΥΡΩΝΕΙΑΣ

2013-2014